MISTY

Weer mist.

Opnieuw probeert de tijd

de waarheid, die brandt op

de huid, te verdoezelen.

Er is geen ontkomen aan!

Omdat rook een lied van

treurnis is, gezongen door

schaduwen van de nacht,

wil ik ontsnappen en gaan

spijbelen in het maanlicht

van een illusie.

Maar ik wil ook eens vrolijk

wezen, de trompet van de zon

bespelen en met melodieën

kraken de schelp van de nacht,

en als een steen van ontroering

verzinken in de taal om te jubelen

op de bodem van elke dag.

HENRI THIJS